Θυμάμαι κάθε Σάββατο, σχεδόν, στην λαική κοντά στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Μαρούσι ένα δωρικό και λακωνικό αέρινο γέροντα με ελάχιστα λαχανικά και λίγα χόρτα στα χέρια που δεχόταν εύκολα να τον πάμε έως το σπίτι του με το αμάξι, ήταν ήδη μεγάλος, σκέφτομαι σήμερα, πως να ένιωθε με το δέρμα ζέμπρας στο πίσω κάθισμα ενός mazda RX4. Λίγο μετά φτάναμε εύκολα έως το ξεχωριστό σπίτι του με τα μεγάλα πεύκα...
Η σχέση του ζωγράφου με το νεοκλασικό σπίτι υπήρξε καθοριστική κι είχε μιλήσει γι’ αυτό εξομολογητικά: «Γεννήθηκα στον Πειραιά σε νεοκλασικό σπίτι. Εκείνο τον καιρό δε μιλούσαμε ακόμα για ομορφιά και αναλογίες. Τα σπίτια αυτά ήταν σκηνικά ξενόφερτα. Σιγά-σιγά όμως, τα βαυαρικά ή ιταλικά αυτά σπίτια γινήκανε ελληνικά. Όχι μόνο από τους ενοίκους. Τα ‘κανε δικά της η μαστοράντζα και οι Έλληνες αρχιτέκτονες που άρχισαν να τα σχεδιάζουν όταν έφυγαν οι Βαυαροί.
Όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη μ’ αυτές τις προσόψεις, μ’ αυτά τα εσωτερικά. Μεγάλωσα σε δύο άλλα σπίτια, επίσης νεοκλασικά στον Πειραιά. Δυουπέροχα σπίτια. Μετά πήγαμε στην Αθήνα, σ' ένα σπίτι πάλι νεοκλασικό και μετά σ' ένα άλλο, του Τσίλερ. Για μένα σπίτι ήταν μόνο το νεοκλασικό. Όταν αργότερα άρχισαν να τα γκρεμίζουν ένα ένα, τότε αισθάνθηκα ότι ξηλώνουν τη ζωή μου. Ήταν κάτι παραπάνω από αισθητική διαμαρτυρία αυτό που αισθανόμουν. Ήταν ξαφνικοί θάνατοι στενών φίλων...».
δειτε με κλικ εδώ το Ιστορικό ντοκιμαντέρ «Αιδ’ Εις Αθήναι …η πριν πόλις» αφιέρωμα στα νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας με κείμενα Γιάννη Τσαρούχη και εικόνες Σπύρου Βασιλείου παραγωγής 1980.
φωτογραφία: Κτήριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων
περισσότερα για τον Γιάννη Τσαρούχη
